Peter Paul Rubens (1577-1640) was a Flemish Baroque painter, draughtsman, and diplomat. He is considered one of the most important artists of his time and one of the most influential in European art history Pieter Paul Rubens, Self-Portrait, 1638 - 1639. Olio su tavola, 109,5×85 cm. Vienna: Kunsthistorisches Museum. Vienna. Graphische Sammlung Albertina. "Peter Paul Rubens (1577–1640): The Drawings," September 15–December 5, 2004. New York. The Metropolitan Museum of Art. "Peter Paul Rubens (1577–1640): The Drawings," January 14–April 3, 2005. Musée du Louvre-Lens. "Rubens and Europe," May 22, 2013–September 23, 2013. Vienna. Kunsthistorisches Peter Paul Rubens (June 28, 1577 - May 30, 1640) was a prolific seventeenth-century Flemish Baroque painter, and a proponent of an exuberant Baroque style that emphasized movement, color, and sensuality. He is well-known for his Counter-Reformation altarpieces, portraits, landscapes, and history paintings of mythological and allegorical subjects. Peter Paul Rubens (Siegen, 28 juni 1577 - Antwerpn, 30 meie 1640) is verreweg de bekendste barokschilder oller tydn. Ze techniek wos fabuleus en 't drama dat 'n in ze werkn stak, is ni vele geëvenoard. Rubens wos oek diplomoat. Peter Paul Rubens is gebôorn in Duutsland uut Vlamsche, welgestelde ouders. Peter Paul Rubens; Зиген, Вестфалија, 28. јун 1577 — Антверпен, 30. мај 1640) био је дипломата и фламански уметник барока. Његов стил наглашава покрет, боју и сензуалност. Он се опробао у сликању на Home Games & Quizzes History & Society Science & Tech Biographies Animals & Nature Geography & Travel Arts & Culture Money Videos. Peter Paul Rubens, (born June 28, 1577 , Siegen, Westphalia —died May 30, 1640 , Antwerp, Spanish Neth.), Flemish painter and diplomat. After apprenticeships in Antwerp, he was admitted to its painters’ guild in Rubens, Peter Paul Title Deucalion and Pyrrha Date 1636 - 1637 Technique Oil Support Panel Dimension Height: 26.4 cm; Width: 41.7 cm Series Torre de la Parada Provenance Manuel Álvarez de Toledo y Lesparre, 12th Duke of Pastrana, 1886; bequest of María Dionisia Vives y Zires, Duchess of Pastrana, 1889 81.300. 11.06.2021. u 20:29 - Rubens Peter Paul - flamanski barok. #1. Autoportret. Peter Paul Rubens (28. jun 1577 - 30. maj 1640) bio je plodan flamanski barokni slikar iz sedamnaestog. veka i zagovornik bujnog baroknog stila koji je isticao pokret, boju i senzualnost. Poznat je po svojim kontrareformacijskim oltarima, portretima, pejzažima Peter Paul Rubens, The Consequences of War, 1638-39, oil on canvas (Palatine Gallery, Palazzo Pitti, Florence), speakers: Dr. Steven Zucker and Dr. Beth Harris. The principal figure is Mars, who has left open the temple of Janus (which in time of peace, according to Roman custom, remained closed) and rushes forth with shield and blood-stained [Podniesienie krzyża, fragment] / [Hans Witdoeck ; Peter Paul Rubens] Witdoeck, Hans (1615?-po 1642) National Library of Poland 7CoTS8. Uznawany jest za Homera malarstwa, bo jego obrazy opowiadają historie. Przykleja mu się często etykietkę malarza pulchnych pań, ale to tylko część prawdy - dzięki obrazom ołtarzowym stał się największym malarzem religijnym swoich czasów. Ważną inspiracją była dla niego włoska sztuka i antyk. Twórcze połączenie różnych stylów przyniosło nowy – barok. Jednym z pierwszych przypisywanych mu dzieł jest tryptyk „Podniesienie krzyża” namalowany dla katedry w Antwerpii – pokaz siły muskularnych mężczyzn stawiających krzyż, dynamika będąca opozycją do dotychczasowej statyki. - Słusznie uchodzi za czołowego złodzieja w historii sztuki – świadczą występujący w dokumencie historycy sztuki. – Dysponował świetną techniką - najdoskonalej wśród największych malował ludzką skórę, oddając wszystkie jej niuanse i niedoskonałości. Peter Paul Rubens (1577-1640) już za życia doczekał się uznania, był gwiazdą. O skali jego popularności świadczy, że po śmierci w różnych miejscach Europy odprawiono za niego 860 mszy. Urodzony w Niemczech w rodzinie rajców, spokrewnionej z najznamienitszymi rodami antwerpskimi, większość życia spędził właśnie w Antwerpii. Przyjechał tu mając 10 lat, matka chciała dla niego dworskiej kariery pazia. Ale on wolał zostać malarzem i opuścił dwór, by uczyć się w pracowni malarskiej. Miał wówczas 14 lat. Terminowanie trwało 7 lat, ale po jego zakończeniu droga do sławy była jeszcze daleka. W 1600 roku mając 23 lata Rubens wyruszył do Włoch, gdzie najbardziej zachwyciły go dzieła Tintoretta i Veronese’a. W czasie ośmiu kolejnych lat pracował u księcia Mantui jako nadworny malarz, kształcił się i podróżował. To ostatnie stało się niezwykle istotne dla kształtowania się jego poglądów i pozwoliło mu stać się mile widzianym na znakomitych dworach europejskich. Świetnie łączył politykę i sztukę. Liczne misje dyplomatyczne, które odbywał, przyczyniły się do podpisania traktatu pokojowego między Hiszpanią i Anglią w 1630 roku za co w nagrodę dostał tytuł szlachecki od króla Karola I. Był już zamożny, gdy w 1608 roku wracał do Antwerpii. Kronikarze zanotowali, że „po Rzymie jeździł konno niczym arystokraci”. O tym, że był sprawnym przedsiębiorcą świadczy, że zamienił swoją pracownię w fabrykę obrazów. Przyjmował zlecenia z kraju i zagranicy, miał wielu uczniów, ale sam nadawał dziełom ostateczny szlif. Współczesna technika pozwoliła dowiedzieć się, że rzadko szkicował swoje obrazy – najczęściej od razu malował pędzlem. Lubił nowinki, malował mało wtedy znane dzikie zwierzęta, jak hipopotam czy słoń. Swoimi rycinami ilustrował książki, dzięki czemu stawał się jeszcze bardziej popularny. Interesował się wszystkim, uchodził za intelektualistę, miał potężną bibliotekę. Od czasu, gdy poślubił 16-letnią Heleną, która stała się jego muzą, zamieszkał na wsi i coraz mniej angażował się w dyplomację, a więcej w życie rodzinne i wychowywanie dzieci. Dokument „Rubens, życie w Europie” zrealizowany przez Christine Romann oglądać można do 19 maja na kanale Arte. Warto. Podniesienie krzyża – obraz ołtarzowy Rubensa stworzony w latach 1610-1611, tryptyk znajdujący się obecnie w Katedrze Najświętszej Marii Panny w Antwerpii. Obraz przyczynił się znacznie do popularyzacji stylu malarstwa barokowego w historia obrazuW 1609 roku proboszcz kościoła św. Walburgi w Antwerpii zdecydowali się na zamówienie nowego obrazu ołtarzowego. Zamówienie otrzymał Peter Paul Rubens, którego polecił prawdopodobnie Cornelis van der Geest, bogaty kupiec, znawca sztuki i przyjaciel Rubensa, a przy tym jeden z administratorów kościoła św. Walburgi. Wielkie obrazy religijne Rubensa malowane wkrótce po jego powrocie z Włoch cieszyły się dużym uznaniem zamożnej burżuazji – prócz van der Geesta finansował je np. Nicolaas Rockox (Zdjęcie z krzyża).W okresie rewolucji francuskiej południowe Niderlandy zajęli Francuzi, którzy w 1794 roku zrabowali obraz i przewieźli go do Paryża. Po klęsce Napoleona powrócił on do Antwerpii, ale kościół św. Walburgi nie istniał. Francuzi zamienili go na magazyn, przez co nie nadawał się do użytkowania – w 1817 roku został wyburzony. Dzieło Rubensa umieszczono więc w północnym transepcie katedry w Antwerpii (Katedra Najświętszej Marii Panny).Pierwotny wygląd dzieła budzi spory historyków sztuki. Pierwotnie związana była z nim predella (podstawa nastawy ołtarzowej w formie skrzyni) z wizerunkiem Boga Ojca i aniołów, a także wizerunek pelikana rozdzierającego swoją pierś, by karmić młode (symbol ofiary Chrystusa). Dodatkowe sceny zaginęły po zrabowaniu obrazu przez Francuzów i ich wygląd nie jest stworzył Podniesienie krzyża wkrótce po swoim powrocie z Włoch, co także jest powodem, dla którego dzieło jest pełne reminiscencji sztuki włoskiej. Temat ten podjął już wcześniej we Włoszech – w 1601 roku na obrazie Podniesienie krzyża dla rzymskiej Bazyliki Świętego Krzyża z Jerozolimy (Santa Croce in Gerusalemme). Podobną kompozycję ma również przypisywane Rubensowi Zdjęcie z krzyża z lat 1600-1602, obraz odkryty dopiero w 2005 podniesienia krzyża był przy tym pewną nowością w ikonografii ukrzyżowania, rozpropagował go Tintoretto, na którego dziele wzorował się Rubens. Zazwyczaj ukrzyżowany Chrystus przedstawiany jest w pozycji statycznej, częstym motywem jest także zdjęcie z Krzyża. Podniesienie krzyża było motywem nowym, pozwalającym wprowadzić do malarskich wyobrażeń ukrzyżowania dynamizm. W obrazie Tintotetta Ukrzyżowanie (1565, Wenecja, Scuola Grande di San Rocco) podnoszony jest przy tym nie krzyż Chrystusa, ale Krzyż jednego z łotrów (krzyż drugiego łotra ukazany jest w pozycji leżącej, krzyż Chrystusa stanowi pionową oś obrazu, wyraźne jest jednak, że widzimy tu sam moment ukrzyżowania).Rubens inspirował się prawdopodobnie także sztuką wczesnochrześcijańską, którą miał okazję oglądać w Rzymie. W podobny sposób ukrzyżowanie prezentują płaskorzeźby na niektórych rzymskich sarkofagach. Inspiracją była także pogańska sztuka antyczna, w tym zwłaszcza znajdująca się w zbiorach watykańskich Grupa Laokoona. Zapożyczeniem z tego dzieła są w obrazie Rubensa wyciągnięte do góry ręce Chrystusa, które stanowią tu zaczerpnięty ze starożytności symbol cierpienia. Grupa Laokoona budziła duże zainteresowanie Rubensa, który szkicował ją w czasie pobytu w latach 80. XX wieku obraz przeszedł gruntowną renowację. Przyczyniła się ona do ujawnienia roli światła i bogactwa kolorystycznego tego dzieła, które we wcześniejszych analizach nie były krzyża – analiza i interpretacjaPo otwarciu tryptyk Rubensa prezentuje zwartą wizualnie i treściowo scenę, panele boczne dopełniają panel główny. Postacie panelu głównego są potężne i muskularne, wysiłek, który dziewięciu mężczyzn wkłada w podźwignięcie krzyża z ciałem Chrystusa jest jednak ogromy, ciężar krzyża wydaje się wielki – nadaje to dziełu Rubensa znacznej siły wyrazu że w kościele św. Walburgi do ołtarza, w którym umieszczono Podniesienie krzyża prowadziło dwadzieścia stopni. Oznacza to, że wierni oglądali obraz nie tylko z dużej odległości, ale też od dołu. Wyjaśnia to jego kompozycje i niespotykanie duże rozmiary (panel środkowy 462 × 341 cm; panele boczne 460 x 150 cm).Także ciało Chrystusa jest atletyczne – Chrystus na krzyżu przedstawiony jest tu w konwencji klasycyzującej, jak półnaga postać bohaterska. Kontrastuje jednak z podnoszącymi krzyż mężczyznami, którzy w odróżnieniu od jego klasycznego piękna stanowią postacie proste i brzydkie, grubo ciosane. Chrystus spogląda w górę, ku Bogu Ojcu, którego wizerunek znajdował się pierwotnie w górnej części panel ożywiają ciekawe detale. W lewym dolnym roku jest to ruchliwy, szczekający pies, ustawiony diagonalnie – element ten pogłębia gęstość sceny i jej zamierzoną chaotyczność. Innym takim detalem jest udręczenie malujące się na twarzy podnoszącego krzyż odzianego w zbroję centuriona – zmęczenie podnoszących krzyż mężczyzn odbija mękę Chrystusa, co podkreśla i potęguje malarską reprezentację Jego cierpienia. Centurion ten bywa identyfikowany jako święty Longin, żołnierz, który przebił włócznią bok Chrystusa. Barokowy diagonalizm głównego panelu jest bardzo wyrazisty, ustawione ukośnie są tak sam krzyż, jak i wszystkie mieści się przy tym w nurcie caravaggionizmu, wpływ Caravaggia widoczny jest tak w ukośnej kompozycji, jak i w ludowej brzydocie oprawców Chrystusa. Krzyż jest przy tym nie tylko ukośny, ale też w sposób typowy dla Caravaggia kieruje się w stronę odbiorcy. Tenebryzm Caravaggia widoczny jest również w lewym panelu bocznym, w którym postacie Maryi i świętego Jana pogrążone są w ciemności. W niektórych scenach dzieła widoczne są typowo caravaggionistyczne efekty światłocieniowe. Ujęcie postaci, sama ich muskularność, a także patos i brutalność dzieła, podkreślenie przemocy – są natomiast wpływem malarstwa Michała Anioła. Brutalność tę łagodzi jednak domieszka ciepła i miękkości oraz żywe kolory – elementy zaczerpnięta z malarstwa tryptyk przedstawia postacie świętych. Po lewej są to święty Amand i święta Walburga. Prawy panel ukazuje świętego Eligiusza i świętą Katarzynę Aleksandryjską. Postacie świętych dobrane zostały w związku z wezwaniem kościoła św. Walburgi i lokalną pobożnością Antwerpii. Sugeruje to, że także predella mogła przedstawiać legendy z życia tych panel tryptyku przedstawia w swojej górnej części Matkę Bożą i świętego Jana Chrzciciela. Są to postacie statyczne, pogrążone w myślach, oddające się introspekcji. Kontrastują one ostro z postaciami kobiet i dzieci w dolnej części w dolnej części lewego panelu, które wiją się w męczarniach. Umieszczona na pierwszym planie postać kobiety z dzieckiem przytulonym do piersi to alegoria chrześcijańskiej Caritas (miłość chrześcijańska, dobroczynność). W katolickich południowych Niderlandach lubiano podkreślać wagę dobrych uczynków, wbrew teologii kalwinistycznej – uwidacznia to związki Rubensa z założeniami kontrreformacji. Prawy panel niesie słabszy ładunek symboliczny, przedstawia rzymskich centurionów przygotowujących egzekucję łotrów ukrzyżowanych razem z Rubensa cechuje głęboki wydźwięk moralny i humanizm. Wiąże się to także z odwołaniem do przedstawienia cierpienia w sztuce starożytnej (Grupa Laokoona). Podobny wydźwięk ma także namalowane niedługo później Zdjęcie z krzyża Rubensa (1612-1614) dla kaplicy arkebuzerów Katedry w dziele Rubensa dramatyzm zwiększają napięcia i kontrasty. Pierwszym z nich jest kontrast między klasycznym, pięknym Chrystusem a brzydotą twarzy i ciał jego oprawców. Drugim jest kontrast pomiędzy biernością a aktywnością. Symbolizuje on być może humanistyczną ideę poszukiwania równowagi między życiem aktywnym a życiem kontemplacyjnym, zaczerpniętą z renesansowego neoplatonizmu. Rubens w katolickiej Flandrii dwaj najważniejsi artyści epoki baroku w Północnej Europie (co znaliśmy jako Flandrię w XV wieku)—Rubens i Rembrandt—działali w ogromnie różnych okolicznościach, mimo że mieszkali zaledwie kilkaset mil od siebie, ponieważ Flandria została podzielona na linie religijne w XVI wieku. Obszar dzisiejszej Belgii pozostał katolicki (gdzie mieszkał Rubens), podczas gdy obszar, który jest dzisiaj Holandia, lub Holandia (gdzie mieszkał Rembrandt) oderwał się od katolickiej Hiszpanii (która ją kontrolowała) i ustanowił niezależną republikę, która była głównie Kalwinistyczna (forma protestantyzmu). Rysunek 1. Peter Paul Rubens, podniesienie Krzyża, 1610, olej na drewnie, 15′ 1 7/8″ × 11′ 1 1/2″ (panel Centralny), 15′ 1 7/8″ × 4′ 11″ (skrzydła) (obecnie znajduje się w transpecie katedry w Antwerpii, choć pierwotnie przeznaczony na ołtarz główny św. Walburga—kościół, który już nie istnieje) sukces w czymś więcej niż tylko malarstwie Rubens był artystą o ogromnym sukcesie w pierwszej połowie XVI wieku. jego obrazy były poszukiwane przez ważnych patronów w całej Europie. Rubens, przebiegły biznesmen, był również pobożnym katolikiem. Jest również doskonałym przykładem zmienionego statusu artysty: jego przyjaciółmi i powiernikami byli uczeni, arystokraci, a nawet rodziny królewskie Europy (Rubens był tak godny zaufania i sprytny, że służył jako dyplomata). podróż do Włoch Rubens spędził kilka lat we Włoszech na początku swojej kariery studiując sztukę włoskiego renesansu, a także sztukę antyku klasycznego. Łączył to z wpływami Caravaggia, weneckich artystów renesansu oraz tradycją rodzimej Flandrii (think Campin i Van Eyck). Rubens odniósł tak duży sukces, że założył duże studio w swojej rodzinnej Antwerpii (które można jeszcze odwiedzić). Tam zebrał dużą liczbę obrazów dla swoich królewskich i bogatych klientów i pobierał opłaty za obrazy zgodnie z tym, ile osobiście namalował. Zawsze był odpowiedzialny za pomysł obrazu, ale jeśli jego asystenci wykonali większość, praca była tańsza. W swojej pracowni Rubens miał asystentów, którzy specjalizowali się w różnych rzeczach, dzięki czemu wszyscy mogli pracować nad różnymi częściami jednego obrazu. Chociaż Rubens udoskonalił ten system, wiemy, że powszechną praktyką było, aby „mistrz” artysta miał pomysł i robił wiele z rzeczywistego obrazu, ale aby uczniowie i asystenci również nad nim pracowali. dziewięciu mężczyzn podnosi Krzyż Rysunek 2. Elewacja Krzyża, panel Centralny w panelu centralnym tryptyku elewacji Krzyża dziewięć ogromnych postaci z wypukłymi mięśniami walczy o podniesienie ciężkiego drewnianego krzyża, do którego przybity jest Chrystus. prawie można usłyszeć ich chrząkanie, gdy wykorzystują całą swoją siłę, aby podnieść krzyż. Ich ciała tworzą kompendium różnych pozycji ludzkiego ciała, gdy podnosi on wielki ciężar: niektóre postacie na górze krzyża pchają się do przodu od dołu, inne na środku krzyża unosi się prosto w górę, gdy pochyla swoje ciało do tyłu, inna postać umieszcza swoje ciało pod krzyżem i używa siły nóg, aby je podnieść, podczas gdy dwie inne kucają u podstawy krzyża, aby go podciągnąć i do przodu. Inna postać pomaga z gałęzi i skał, a jeszcze inna ciągnie za sznurek, który został przywiązany do krzyża, przyciągając nasze oko do własnego wzrokowego spojrzenia Chrystusa i znaku przymocowanego do krzyża, który brzmi: „Jezus z Nazaretu, król żydowski.”Być może jest to moment, w którym Chrystus zwraca się do Boga i mówi: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią” (Ew. Łukasza 23: 34)? nie jest łatwo rozdzielić kończyny wszystkich tych postaci—ręce i nogi wydają się łączyć w jeden ogromny wysiłek, aby podnieść krzyż. Ciało Chrystusa tworzy ukośną linię, która przesuwa się z powrotem w Przestrzeń, a krzyż jest podnoszony w naszym kierunku. W rzeczywistości kilka z tych postaci jest tak skrótowych, że wydają się, jakby lada chwila wylały się w naszą przestrzeń. Ta scena nie mogła być bliżej nas. Rubens przenosi nas do samej stopy Krzyża w momencie, gdy jest on podnoszony, a jego podstawa osadzona jest w ziemi. Czujemy chaos tej chwili. Pies szczeka podekscytowany i wydaje się całkiem możliwe, że ci ludzie zawiodą, a krzyż spadnie na ziemię. tradycje włoskie i Północne łączą się Rubens łączy umięśnione postacie, które przypominają Michała Anioła (wrócił z podróży do Włoch zaledwie dwa lata wcześniej) z opisowym realizmem wywodzącym się z tradycji Północnej. Spójrz na przykład na sposób, w jaki światło świeci na czarnej zbroi figury po lewej stronie. Istnieje również specyfika twarzy niektórych postaci (znowu postać pancerna, czy starzec na dole), która przypomina nam o Tradycji Północnej. Rysunek 3. Wyniesienie Krzyża (detal) ciało Chrystusa jest jednocześnie pełne wdzięku i mocy, gdy jego klatka piersiowa unosi się i ciągnie w prawo, a głowa, brzuch i nogi poruszają się w lewo. Wyraźnie odwołuje się do idealnych i eleganckich figur wysokiego renesansu, ale Rubens sprawia, że postać jest bardziej dramatyczna na tej cofającej się po przekątnej i podkreśla człowieczeństwo i słabość Chrystusa przez duże gwoździe przez ręce i nogi oraz krew, która silnych kontrastach światła i ciemności widać także wpływy włoskiego malarza barokowego Caravaggia. Rubens łączy fizyczność klasycznej rzeźby (pomyślmy o Laocoön w Muzeach Watykańskich), z elegancją i dbałością o muskulaturę Michała Anioła i dramatem baroku w tym, co niektórzy historycy sztuki opisali jako jego najważniejsze dzieło ołtarzowe.